Marcel van Vliet is 52 jaar, getrouwd, heeft een dochter en woont in Venlo. Hij werkt sinds drie jaar als thuisbegeleider bij De Zorggroep, een zorgorganisatie in Noord- en Midden-Limburg. In een gesprek vertelt hij hoe en waarom hij in de Thuisbegeleiding is gaan werken.
1. Hoe heb jij Thuisbegeleiding leren kennen?
Ik was coördinator Buurtbemiddeling. Dat was heel leuk werk: met geschoolde vrijwilligers op buurtconflicten afstappen en helpen bemiddelen. Dit combineerde ik overigens met welzijnswerk wat ik sinds 2000 doe. Uiteindelijk leerde ik Thuisbegeleiding kennen door mijn werk bij de Wmo-afdeling van de gemeente Roermond. Het was tijdens de keukentafelgesprekken dat ik in aanraking kwam met thuisbegeleiders. Dat heeft mij wel getriggerd: de manier van werken sprak mij enorm aan.”
2. Wat is de ‘typische manier van werken’ van een thuisbegeleider?
'Het werken in de thuissituatie mét de mensen en minder op kantoor. Veel welzijnswerk gebeurt tegenwoordig steeds meer op afstand van de mensen. Je delegeert aan vrijwilligers en hebt contact met mensen vanachter je bureau. Hierdoor is welzijnswerk een kantoorbaan geworden. Thuisbegeleiders werken in de thuissituatie van de mensen. Het is vooral het praktische en resultaatgerichte in het werk dat mij zo aanstaat. Je verbindt mensen met hun omgeving en bent lekker in de weer bij en mét de mensen zelf. Zo dicht bij de cliënten staan is mooi.'
3. Hoe is het om als man in de zorg te werken?
'We zijn een zeldzaamheid in de zorg hé. Tja, hoe komt dat en hoe komen we daarachter? Ik zie wel een voorzichtige verandering, of met andere woorden: meer mannen die voor een vak in de zorg kiezen. Op plekken zoals ggz, detentie of jeugd vinden mannen wellicht meer uitdaging dan in bijvoorbeeld de ouderenzorg. Maar uiteindelijk is Thuisbegeleiding ook een uitdagend vak, juist omdat de doelgroep zo divers is. En omdat je de verbinding legt met de cliënten en met de omgeving. Je werkt in de volle breedte samen met familie, buren, wijk en stad en alles wat er is aan hulp. Ik heb zelf geen ervaring in zorg geven, maar als welzijnswerker wel in het verbinden van vragen, mogelijkheden en hulp. Als je dat kunt, ben je een goede thuisbegeleider, ongeacht of je man of vrouw bent.'
4. Heb je een succesverhaal?
'Je hebt als thuisbegeleider meer mogelijkheden om je in de cliënt te verdiepen. Een traject kan bijvoorbeeld ook een begin zijn van het vinden van een diagnose en behandeling daarop volgend. Dit kan eigenlijk alleen maar goed als je het vertrouwen van de cliënt krijgt om in dit soort grote zaken te helpen. Daarvoor bouw je een band op door kleine dingen voor te doen en samen te doen. Zo heb ik een cliënt kunnen helpen (en inmiddels overgedragen) die een hele hoop afspraken met instanties wilde maken. Hij lijdt aan een zeldzame chronische hersenziekte en gaat langzaam achteruit qua motoriek en cognitieve vermogens. Er moesten een heleboel deskundigen benaderd worden: een oogarts, een podotherapeut, een Wmo-consulent voor hulpmiddelen. Alles regelen vond hij moeilijk, net als zelf telefoongesprekken voeren of de daadwerkelijke stap zetten om ernaartoe te gaan. Dus nam ik hem dit gedeeltelijk uit handen. Naarmate ik dat deed, nam hij steeds meer zelf ook over. Ik deed het voor, hij deed het na. Precies dat is een goed voorbeeld van een succesverhaal van Thuisbegeleiding, wat mij betreft.'
5. Welke les wil jij delen?
'Thuisbegeleiding is een fijn vak, omdat het gewoon zo praktisch en resultaatgericht is. Je bent ambulant bezig, je komt op veel verschillende plekken en in verschillende situaties en begeleidt zo’n verscheidenheid aan mensen. Jong en oud in diverse stadia van verschillende ziektes, arm en rijk met een diversiteit aan problematiek. Als thuisbegeleider sta je midden in de samenleving en hebt te maken met maatschappelijke ontwikkelingen, politiek, wet- en regelgeving.
Toch zijn er ook uitdagingen als thuisbegeleider. Het is belangrijk om niet door te schieten in je hulpverlenersdrang. Dat ligt als zorg- en welzijnswerker toch altijd op de loer, je zaken persoonlijk aantrekken. Je hiervan bewust zijn is stap een, hiernaar handelen stap twee. Je werkt in de Thuisbegeleiding uiteindelijk niet in een productieproces dat je ‘even’ optimaliseert. Daar valt elke dag nog in te leren.'